Wedle legendy róg alpejski był darem od duchów gór. Pewnej nocy, wysoko ponad taflą jeziora Brienz, młodemu pasterzowi o imieniu Res objawiły się trzy postacie. Zaoferowały mu prezent w postaci serwatki w jednym z trzech kolorów: czerwonym, zielonym lub białym. Serwatka czerwona miała dostarczyć mu nadprzyrodzonych mocy, a serwatka zielona miała sprawić, że najpiękniejsze z alpejskich szczytów stałyby się jego własnością. Pasterz zdecydował się jednak wybrać słodką jak miód serwatkę w kolorze białym. Kiedy ją wypił, przy wygasającym palenisku swojego obozowiska ujrzał róg alpejski. Pasterz zadął w niego, a następnie zaczął z uwagą przysłuchiwać się powracającemu ku niemu echu, przypominającemu głosy duchów. Słysząc dźwięk rogu, mieszkańcy nieodległej doliny byli przekonani, że góry zaczęły śpiewać. Tak głosi ludowe podanie. Jak dokładnie było, nie wiadomo, ale pewne jest to, że pierwszy róg alpejski pozostawiony w górach przez duchy nie został wyposażony w O-ringi z APSOparts – sklepu internetowego Angst+Pfister – łączące trzy elementy jego drewnianej konstrukcji.

Róg alpejski to bez wątpienia najbardziej charakterystyczny symbol Szwajcarii – słynniejszy niż fondue, szarotka alpejska, kieszonkowe scyzoryki lub wykonywane z największą precyzją zegarki. Róg alpejski to integralny element tożsamości Szwajcarów. Jednak zdarzył się w historii pewien niechlubny okres, w którym instrument ten został strącony z piedestału przez zubożałych pasterzy wykorzystujących go do uprawiania żebractwa. Do łask wrócił w XIX w., w epoce romantyzmu, wraz z modą na alpejskie krajobrazy, początkami pieszej turystyki oraz uhonorowaniem górskich tradycji podczas pierwszych pasterskich festiwali Unspunnen niedaleko gminy Interlaken, które zresztą odbywają się regularnie po dziś dzień.

Drewno i uszczelnienie to podstawa.

Głównym bohaterem procesu produkcji rogów alpejskich jest drewno. Bruno Cattaneo wybiera drewno, z którego powstają jego rogi, wraz z leśnikami w górach szwajcarskiego kantonu Graubünden. Tylko drewno o odpowiednim rezonansie jest w stanie przenosić wibracje tak, by róg miał odpowiednie brzmienie. Właściwości te posiadają wyłącznie kilkusetletnie górskie świerki rosnące na wysokości od 1400 do 1600 m. Panujący w tych warunkach klimat sprawia, że drzewa rosną bardzo wolno i równo, co oznacza, że ich roczne przyrosty pnia są wystarczająco jednolite, by posłużyć jako idealny materiał do produkcji instrumentu. Łukowate wygięcie rogu odzwierciedla naturalny kształt pni drzew, z których jest on wykonywany i które rosną wyłącznie na stromych zboczach.

Niemal tak ważne jak drewno są uszczelki – produkowane obecnie rogi składają się z reguły z trzech elementów. Ważne jest, aby wszystkie te elementy bardzo ciasno do siebie przylegały. „Powietrze nie ma prawa wydostać się nawet przez najmniejszą szparkę” – mówi Urs Arnold. Jeżeli elementy rogu nie pasują do siebie idealnie, wysokość lub jakość dźwięku będzie nieodpowiednia. Miejsca łączeń poszczególnych elementów rogów produkowanych przez Bruna Cattaneo mają po pięć wycięć, a w każdym z nich jest umieszczany O-ring. „Uszczelnienie musi być na tyle niezawodne, by wibrujące podmuchy powietrza nie wydostawały się poza długą rurę w miejscach łączeń – a dopiero na jej samym końcu, przez czarę głosową. „Jednocześnie ważne jest, aby elementy rury można było w łatwy sposób łączyć i rozdzielać” – kontynuuje Bruno Cattaneo.